بهسازی برای ماندگاری بافت قدیم اصفهان از طرق بررسی مولفه ها و دیدگاه های زیبایی شناختی

این پژوهش با هدف ماندگار نمودن بافت،سعی در بازآفرینی مفاهیم مرمت، با نگاهی نو دارد. برای نیل به این هدف تجزیه وتحلیل مفاهیم زیبـایی شناختی از طریق بررسی آرای شماری از اندیشمندان عصر باستان تاکنون، در حوزههایی مانند روانشناسی،علوم رفتاری و مفاهیم مرتبط با علوم شهرسازی مورد مطالعه قرار گرفت .این رساله در فرضیه خود، سعی در ارائه مولفه های کارآمد در خصوص رسیدن به یک بهسازی زیبا با رویکردی ذهنی- عینی وبافتی ماندگار، منوط به حرکت در دو راستای زیر دارد: اول: حفظ هماهنگی وپیوستگی کلی در بافت. دوم: ارتقاء مفاهیم حس مکان و تعلق خاطر ساکنان در آن. اثبات فرضیه به استناد نتایج نمونه های موردی بهسازی شده در تجربیات داخلی و خارجی همچنین جامعه اماری یک نمونه ی موردی بافت قدیم، میباشد. برای این نمونه، بافت قدیم محله جلفای اصفهان انتخاب شده که با ارائه پرسشنامه و بررسی نتایج بدست آمده از آمار آن، میتوان مستندات را کامل نمود.با توجه به اینکه این گونه بررسیها از نوع کیفی محسوب میشوند مطالعات این رساله به روش فرا تحلیل و با مدل تطبیقی - مقایسهای انجام میگیرد. اما این رساله پس از به چالش کشیدن مفهوم ماندگاری از طریق طرح نگرش های مختلف زیبایی و رابطه آن با کیفی کردن فضای بافت نتایجی را عنوان میکند که پیکره اصلی آن استفاده از استخوان بندی مبانی ، ادبیات طراحی و مرمت شهری بومیو سنتی هر منطقه مخصوص به خود میباشد.اگر بخواهیم فضای شهری را در محلات قدیمِ خود پایدار و ماندگار کنیم، زنده کردن مولفه های ذهنی و عینی زیبایی شناختی آن منطقه با رویکرد رفتاری- اجتماعی از بهترین روش ها میباشد. پایدار کردن و ماندگار کردن بافت به عنوان یک ارزش به واسطه همراهی و همسویی معماران با نیاز و خواست مردم میتواند بهترین گزینه برای این حکایت باشد.لذا با استعانت از این فرآیند میتوان پاسخگوی نیازهای محلات مسکونی بافت قدیم در راستای یک بهسازی مطلوب و زیبا بود.